30 jun 2012

Comarca do Salnés_algunhas "perlas"

Dando unha volta pola Comarca do Salnés (Pontevedra), podemos advertir algunhas burradas, que eu chamo "perlas" que se fixeron, ou que aínda se están facendo. Pódese ver mesmo Canibalismo Salvaxe fronte a unha igrexa románica. Onde están os de Patrimonio da Xunta ??

Unha "perla":  Edificio con uso non definido, fronte a unha igrexa románica. Curro. Barro (Pontevedra)

Curro. Barro

Sen comentarios. Curro (Barro)

Fachada do esperpento, en Curro (Barro). Pontevedra

Outro esperpento, no camiño que vai ao Mosteiro de Armenteira (Meis, Pontevedra)

O Batán. Meis

Concello de Vilagarcía de Arousa. Rubiáns

Centro de SANXENXO. Marabillosa combinación entre baixo comercial e portal hortera

Será no Algarve portugués,.. Non, é en  Meis (Pontevedra)

Meis (Pontevedra). Casa imitación das casas populares algarviáns, en Portugal

23 jun 2012

urbanismo patas arriba

Blog sobre a especulación urbanística

Quero recomendar o blog "http://urbanismopatasarriba.blogspot.com.es/", que ilustra centos de casos de especulación urbanística do noso país.

22 jun 2012

arquitectura popular agredida



Hai unha cuestión moi importante no canibalismo, e é que a Arquitectura Tradicional, ou arquitectura sen arquitectos, foi o resultado da implantación do ser humano no territorio, adaptándoo ás súas necesidades vitais, sen agredilo. Foi moito o sudor que os nosos ancestros deixaron en cada unha destas pedras, en cada un dos paus que utilizaron para a estrutura, para as xanelas,.. 

E doe moito a FALLA DE RESPECTO que as xeracións actuais teñen co territorio, coa arquitectura e cos ancestros,.. e en un exercicio de irresponsabilidade, introducen os novos materiais sen harmonizar cos anteriores. Exemplos hai dabondo:
Ese bloque de cemento, entre a pedra e a madeira, sobra  !!!!

Sarreaus (Ourense)


Parada de Sil (Ourense)

Sarreaus (Ourense)

Vilanova dos Infantes (Ourense)

VERDADEIRA ANIMALADA E AGRESIÓN en Vilameá (Ourense)

ARZÚA. Deixaron o cacho de parede da casa vella para enganar á administración

Sarreaus (Ourense)

Sarreaus (Ourense)

Aldán (Pontevedra)


agresións contra o territorio

As veces costa entender por qué se fan certas cousas. Neste apartado achéganse dous exemplos de pura invasión do territorio con moles edificatorias,
Polígono de Someso. A Coruña
Praia de Areas. Sanxenxo


Cangas do Morrazo
Pero tamén hai outro tipo de agresións, porque cando a administración non permite a construción por estar situado en un espazo natural, envez de entendelo, hai quen compra o predio e fai estas cousas.


Esta foto miña foi publicada polo xornal La Voz de Galicia, no seu apartado de Feísmo.

      ¡¡¡¡¡¡¡¡ NON QUEREMOS ESTE MODELO TURÍSTICO  !!!!!


- Pero tamén a propia Administración, que permite que certas compañías fornecedoras como Fenosa construíran encoros como o de Portomarín, sen apenas mirar polo territorio a destruir.





20 jun 2012

cuestión de escala

Un punto básico de partida é a Escala, e outro importante é a Proporción, que se estudan nas universidades.


Parece que nestes casos non interviñeron persoas estudadas,..
O Carballiño.. Rañaceus
Porto do Son.. Zona de vivendas unifamiliares


Palmeira (Ribeira)..  Véxase a escala predominante tradicional e as moles que a substitúen

Vilagarcía de Arousa
Pero detrás de cada unha delas, hai un arquitecto, e outro que pon os cartos, e que trata de especular con eles. A vivenda non debería ser un obxecto de especulación, non son accións bancarias
Sanxenxo.. Así eran as casas antes, a escala humana

A Pobra do Caramiñal. A ansia especulativa vai en aumento

Ferreira de Pantón... Fronte aos galpóns tradicionais da feira. E ademáis, sen rematar


difícil de crer

Hai determinadas actitudes humanas que son difíciles de crer, como:


a) Construír un castelo medieval no século XX
b) Construír un palleiro con forma de casa
c) Construír un edificio de apenas dous metros de ancho
d) .... non sei cómo definilo.


Vexámolos:

O Porriño

Baños de Molgas

Tomiño
Prado. Lérez





Realmente poden estar orgullosos os seus Artistas.

CARACTERÍSTICAS Y CAUSAS

CARACTERÍSTICAS Y CAUSAS DEL FEÍSMO O CANIBALISMO EN ARQUITECTURA
 Se ha definido el feísmo como el conjunto de “construcciones u obras humanas que degradan de algún modo su entorno”, si bien no existe todavía un acuerdo generalizado acerca de cómo aplicar el vocablo en este contexto, por ser de reciente extensión e impreciso como concepto, aunque su uso se ha extendido entre cierto grupo de expertos en urbanismo y arquitectura.
La peculiaridad y extensión de esta corriente arquitectónica informal es tal que ya se han realizado congresos y foros de expertos para analizar la existencia de la problemática del feísmo y sus eventuales soluciones (por ejemplo, el Foro del Feísmo celebrado en Ourense en noviembre de 2004). Por otro lado, la posibilidad de publicar fotografías en internet ha contribuido a extender el uso del concepto feísmo, y a facilitar la comprensión y denuncia de este fenómeno.
Ciertos elementos arquitectónicos presentes en las manifestaciones del feísmo permiten establecer unas constantes más o menos regulares, entre las que destacan las siguientes:
Coexistencia no armoniosa de órdenes y estilos arquitectónicos, y mezcla de materiales constructivos. Es frecuente que junto a casas tradicionales de piedra de varios siglos de antigüedad se levanten edificios modernos, o que se rematen fachadas del XIX con ladrillo y fibrocemento. Otra característica es la mezcla de materiales (por ejemplo, un primer piso de piedra, una segunda altura en hormigón y una tercera en ladrillo coronado con fibrocemento) o su uso inadecuado (un hórreo de ladrillo, por ejemplo).
Inexistencia de remates y acabados exteriores. Las edificaciones carecen de revestimiento, quedando el ladrillo o el bloque de hormigón a la vista. El periodista y financiero Marcelino Fernández Mallo identificó en abril de 2006, en el tramo de la carretera Ribadeo-Baamonde hasta 206 construcciones de bloque de hormigón y 152 de ladrillo. En un análisis del año 2005 realizado en el tramo Meira-Vilalba calculó que el 50% de las construcciones eran de ladrillo sin recubrir.
[] 
Ausencia de alineamiento en las edificaciones. Los edificios, construidos en periodos distintos y sometidos a legislaciones cambiantes, no mantienen la línea de la acera, describiendo el conjunto de las fachadas un plano sinuoso o una línea quebrada.
 
Convivencia de distintas alturas en las edificaciones. Dado que no hay homogeneidad en los estilos arquitectónicos, tampoco hay una línea de altura regular sino que es posible encontrar edificios de quince plantas en medio del campo o adosados a una casa de planta baja.
Edificaciones sin terminar, o cuya construcción se prolonga durante décadas. Dadas las características sociales, políticas y legales del municipio gallego una construcción puede permanecer en estructura durante años, o incluso no ser terminada nunca.
Simultaneidad de usos. La construcción de un almacén adosado a una iglesia románica, o un gallinero junto a un hipermercado, o la yuxtaposición de suelo industrial con terreno habitado, son características del paisaje feísta. Es habitual la indiscernibilidad de suelo urbano y suelo rural, o uso empresarial o habitacional.
Ornamentaciones desproporcionadas o incongruentes, o remates aberrantes, que se colocan en las fachadas y jardines en busca de originalidad o distinción, en recuerdo de los años de emigración, o como simple ostentación. Para satisfacer el deseo de originalidad “nada mejor que dotarlo [al edificio] de un volumen importante en altura, de una cubierta con una serie de buhardillones de lo más rebuscados y rocambolescos y tratarlo exteriormente con gran profusión de elementos acompañados con carpinterías de aluminio o plástico con colores y despieces”.
CAUSAS
Las causas del feísmo, y en esto consiste su peculiaridad, no deben buscarse en la pobreza, la necesidad, o la crisis económica, si no más bien al contrario. Algunos ejemplos de feísmo son construcciones de gran costo económico. De hecho, el feísmo comenzó a extenderse con el despegue industrial gallego de los años sesenta. En realidad obedece, según los expertos, a una confluencia peculiar de factores, que se sintetizan en los siguientes elementos:
Una tasa de dispersión demográfica elevada, unida a un elevado número de poblaciones (Galicia contiene un 50% de los entes de población de España, ocupando sólo el 5,8% de su superficie) y a un destacado peso del asentamiento rural. Todo ello dificulta el control urbanístico eficaz, a lo que se suma la tradición gallega de la autopromoción constructiva, la construcción sin plano y la edificación por temporada.
 
Una legislación urbanística imprecisa y errática, que además no se cumple, pues, como señala el arquitecto Carlos Quintáns Eiras “las alcaldías renuncian a imponer una disciplina que podría comprometer el futuro electoral”.

       La larga serie de ciclos migratorios gallegos, que en los últimos cincuenta años se dirigieron a Europa y la propia península ibérica. Se calcula, sobre una población residente de 2,8 millones de gallegos, que al menos 3 millones más de gallegos viven fuera de Galicia. El retorno de algunos emigrantes supone la introducción de modelos arquitectónicos foráneos. Por otro lado, el asentamiento definitivo de otros emigrantes en el extranjero supone el abandono de edificaciones ya existentes, e incluso de poblaciones enteras. Diversas circunstancias sociológicas explican la ostentosidad de ciertas construcciones (nacidas de la figura del indiano enriquecido) y lo exótico de sus ornamentaciones y acabados, que se sitúan junto a edificaciones antiguas y abandonadas.
Una fuerte especulación urbanística y del suelo, propia no ya de Galicia sino de toda España. Si bien la construcción en España registra tasas exageradamente altas (sólo en el año 2004 se construyeron en torno a 500.000 viviendas, más que Alemania, Italia y Francia juntas, mientras que en el año 2006 han superado las 800.000; el ritmo constructivo gallego es desmesurado, teniendo en cuenta que su población disminuye de año en año. Aun así, el arquitecto Carlos Quintáns Eiras []estima que 750.000 viviendas en 1970 se pasó, en Galicia, a 1.130.000 en el año 2000, una cifra que contrasta con el hecho de que ese periodo fue de de recesión demográfica.
Una extendida falta de interés por la arquitectura tradicional gallega, percibida como anticuada por algunos sectores de la población, lo que redunda en la introducción de soluciones arquitectónicas foráneas o simplemente inadaptadas al entorno, que contrasta con la política urbanística europea, según la cual “se construye casi exclusivamente un único tipo de vivienda aislada en el medio rural con ligeras variaciones de tamaño, color o acabados, de tal suerte que casi puede hablarse de un modelo nacional o regional que casi todos respetan”.

(texto extraído da Wikipedia)

obra ilegal subvencionada integramente pola Deputación

Obra ilegal para un asilo, subvencionada ao 100% pola Deputación de Ourense
Presidida por Baltar


Promotor: Fundación Valdegodos
(propiedade de Manuel Candal, ex-alcalde popular de Vilamartín de Valdeorras, finado en 2009)

Agosto 2010.- A Axencia Urbanística certificou que era ilegal, e ordenou a demolición. O propio Alcalde, Deputado provincial, Francisco Rodríguez, fixo alegacións á demolición, mesmo trucando a superficie do predio, poñéndolle case o dobre.

Ao non proceder á demolición, o Concello estivo pagando multas coercitivas de 1.000 euros, secuencialmente.

SEGUE PENDENTE A DEMOLICIÓN !!!!
A miña reflexión: Se aos cidadáns non lle permiten edificar un galpón para as súas galiñas, cómo se pode chegar a subvencionar ao 100% un edificio de 4 plantas en solo rústico, COS CARTOS DOS NOSOS IMPOSTOS ??



Concello de Chandrexa de Queixa (Ourense)

blog denuncia do feísmo e canibalismo urbanístico


Para os que non teñan ou non utilicen o Facebook créase este Blog, no que se quere denunciar cómo o ser humano está levando a cabo, dende hai décadas, un proceso de depredación do territorio, sen sensibilidade, sen respecto polos antepasados nin polo medioambiente.

Tradicionalmente, o ser humano foi colonizando o territorio herdado e modelándoo para ir cubrindo as súas necesidades, é dicir, para se protexer das inclemencias metereolóxicas, para comer ou durmir, para sementar, para ter animais domésticos, etc..

Así nace a Arquitectura Tradicional, que utiliza os materiais do lugar ou de lugares non afastados, como a pedra, como a madeira, e sen ánimo de aparencia nin de ser máis qué. As dimensións, as proporcións, a utilización racional dos materiais leva consigo centos de marabillosos exemplos de vivendas, muíños, etc.. adaptados á escala humana.

Mesmo na arquitectura de autor (estacións de camiño de ferro, mercados, etc..), os arquitectos e enxeñeiros amosan unha sensibilidade coa escala e coa contorna.

Coa chegada dos materiais revolucionarios (o cemento, o ladrillo, o aluminio, os plásticos,..) e a maquinaria (escavadoras, camións, etc..), e coa volta dos emigrantes -que estiveron en países coidados pero non tomaron nota de nada do que viron-, o ser humano sentiuse máis forte que a natureza, podendo realizar accións en contra da vontade do medioambiente, utilizando a forza.

Aparecen os adefesios, as agresións ao medio, as construcións fóra de escala, as intervencións brutas no patrimonio construído,.. Non me vou estender máis, so con ver as fotos xa se ve a qué me refiro.

Grazas polo voso tempo, O Autor